Του αγαπημένου μου φίλου, Αλέκου Μιχαηλίδη ( Αλέκος Μιχαηλίδης )
«Πεθαίνει αρνούμενος τον θάνατο
και λευτεριά φωνάζει»
Ο κόσμος αγρίεψε. Ονόματα σαν του Μάτση δεν τον συγκινούν, δεν κάνουν προσπάθεια να φτάσουν τον πήχη του οι παρόντες, δεν αντιλαμβάνεται ουδείς το μεγαλείο του. Ο φιλοτομαρισμός καθορίζει την ημερήσια διάταξη, η εγωπάθεια υπερισχύει η της συλλογικότητας. Ο νεοπλουτισμός επισκιάζει τη μνήμη και οι αξίες χάνονται στις φλυαρίες των παλιάτσων που κρατούν τα ηνία του τόπου. Οι αμερικανιές βαφτίζονται «πολιτικοποίηση» και άρρωστες ατζέντες «αντιστέκονται» στην ιστορική συνέχεια. Επίδοξοι λόρδοι της κακιάς ώρας προσκυνούν τα αποκρουστικά στέμματα της μητριάς και οι δυτικότροποι μοίχοι αποτάσσουν την ταυτότητα.
Μοιάζει αδύνατο να γίνει αντιληπτός αυτός ο αντάρτης που δεν βγήκε από το ιερό κρησφύγετο του Δικώμου. Φαντάζει άπιαστη η μορφή του, όσα κουβαλά η σύντομη και αιώνια ζωή του. Ποιος να συλλάβει πια την «αρετή» του; Ποιος να απαρνηθεί τα «χρήματα» των όποιων αποικιοκρατών; Ποια κοινωνία να γεννήσει Μάτσηδες αντί τραπεζίτες, Μάτσηδες αντί γιάπηδες, Μάτσηδες αντί κομματόσκυλα, Μάτσηδες αντί κοιμισμένους γραφειοκράτες και φρόνιμους πολίτες; Ποιο κατεστημένο να κοντέψει του δικού μας Τσε, τούτου του αντάρτη που ξεκαθάρισε από νωρίς πως ο αγώνας ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει; Ή θα είναι εθνικοαπελευθερωτικός ή δεν θα υπάρξει. Ή θα είναι αξιακός ή δεν θα υπάρξει. Ή θα είναι κοινωνικός ή δεν θα υπάρξει. ΑΛΤ.
Κι όμως, «όλα γίνονται ξανά». Το μανιφέστο του Μάτση –«ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής»– καθορίζει ακόμα την ημερήσια διάταξη. Εμπνέει ακόμα γενιές γενιών και μαθητές τον προτιμούν για το προσκεφάλι τους, παρά τη σημερινή ελίτ που τρέχει εδώ και χρόνια στη «φωτιά» του συμβιβασμού και της μετριότητας. Ξεπερνά τους φάλτσους που θαυμάζουν τους βασανιστές, τους εκτελεστές, τα ανάκτορα. Επιβεβαιώνει πως η ΕΟΚΑ ήταν η πιο όμορφη ιστορία αυτού του τόπου και οι αντάρτες της ο καλύτερος εαυτός μας. Το Παλαιχώρι, η Θεσσαλονίκη, η Αμμόχωστος, ο Καραβάς, ο Πενταδάκτυλος, το Δίκωμο, χώματα που λάτρεψε ο πέρκαλλος Μάτσης, που αγκαλιά με τον Λυσιώτη Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη, τον Δράκο, τον Πίττα καρτερούν την ανάσταση: «Θα νικήσουμε». Θα νικήσουμε.»
Σκίτσο: Άλκιμος
