Για τον κύριο Βάσο που γίνεται 75
Το περιοδικό ΤimeΟut έγραφε όλες τις ταβέρνες της Κύπρου και τα τηλέφωνά τους. Οι άλλοι έπαιρναν για να κλείσουν τραπέζι, εμείς για να βρούμε δουλειά ως νέοι (θρασείς) μουσικοί. Μας διαολόστειλαν όλοι. Ο κύριος απ’ το Αιγαίο, ρώτησε πόσα άτομα είμαστε και πόσων χρονών. Τρία άτομα, 19 χρονών. Μετά ρώτησε αν γνωρίζουμε τον Τσιτσάνη. «Ναι»..., χωρίς να είμαστε σίγουροι.
Δευτέρα απόγευμα κατεβήκαμε τα ξύλινα σκαλιά. Μας είπε να παίξουμε κάτι, ν’ ακούσει. Την Πέμπτη είπε να πάμε δουλειά. Μεροκάματο μεγάλο και φαΐ. Πετούσαμε απ’ τη χαρά μας.
Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που φορέσαμε τα ίδια ρούχα!!! Στο μαγαζί δέσποζε η παρέα του κυρίου απ’ το Αιγαίο. Άλλοι κώδικες... Συμπεριφορές και λόγος διαφορετικός απ' τους οικείους κύκλους, αυτούς του οικοδόμου πατρός μου όπου κανείς δε θα ζητούσε ποτέ παραγγελιά, δίνοντας υπογεγραμμένα βιβλία του -«Σεφέρης και Κύπρος»- στους μουσικούς...
Για να τα βγάλουμε πέρα, αρχίσαμε να πίνουμε σαν γαϊδούρια με αποτέλεσμα να γίνουμε φέσι. Τέλος πάντων, η βραδιά τελείωσε πανηγυρικά. Πληρωθήκαμε και φύγαμε νικητές...
Την επομένη πήρε τηλέφωνο ο κύριος απ’ το Αιγαίο. Αφού είπε ότι είμαστε καλοί μουσικοί για την ηλικία μας, μετά μας έχεσε πατόκορφα! «Αν ήθελα γκαρσόνια με στολή, θα έβρισκα. Αν ήθελα αλκοολικούς μουσικούς, ξέρω που να βρω πολύ σοβαρότερους από ‘σας. Μην ξαναβάλετε στολή σαν παλαβοί, μην ξαναπιείτε περισσότερο απ’ αυτό που αντέχετε. Κι ελάτε να σας βάλω μερικά τραγούδια να μάθετε! Σκατομιτσιοί!!!».
Κρύος ιδρώτας. Ήττα. Πάντως για το ότι πήγα να μιλήσουμε μετά από τέτοιο κατσάδιασμα, έπαιξε ρόλο η πιθανότητα να κερνούσε παπουτσάκια και γλιστρίδα με γιαούρτι δια χειρός Κόκου...
Είχε ένα γραφείο σε μια γωνιά στο Αιγαίο. (Εκείνο που έχουμε για «ταμείο» στο Έρμα, το οποίο κάθε πέντε με εφτά μήνες φώναζε τον Αλέκο -τον πιο υπομονετικό και πιστό σύντροφο-, να του το μετακινήσει μαζί με περίπου 38 βιβλιοθήκες και 470 κούτες βιβλία) Έβαλε Καζαντζίδη «Στην Ανατολή», μετά «Τα χείλη σου όσα κι αν πουν», «Ποιος σου ‘πε κούκλα μου...» και άλλα πολλά. Έπαιζε το cd, τραγουδούσε κι αυτός απο πάνω με πάθος και θεατρικότητα... Και καπάκι βάζει Kings, Rolling Stones… «Κόλαση είναι να ξέρεις ότι υπάρχει η Νταντωνάκη και η Μοσχολίου και να πρέπει να ακούσει μόνο τη μία και όχι την άλλη...».
Στην κουβέντα αυτή, την πρώτη μας εκτενή κουβέντα, θεμελιώθηκαν κατά κάποιον τρόπο οι «κανόνες»: Ο ένας ανατρέπει βεβαιότητες, ιδέες, χτίζει άλλες, τις ξαναγκρεμίζει κ.ο.κ μέχρι τη ρίζα της ομορφιάς, του... μέτρου, της Ελλάδας. Ο άλλος προσπαθεί να καταλάβει...
Ο κύριος απ’ το Αιγαίο που ταλαιπωρείται μια δεκαετία με τα νοσοκομεία και εφτάμιση με την Κύπρο, σήμερα γίνεται 75! Μαστροχαλαστής και χτίστης για πολλούς από εμάς... Όσες σκέψεις περί λαϊκής μουσικής και να έχει κλέψει και να τις παρουσιάζει σαν δικές του για να εντυπωσιάζει τα κορίτσια, σε όσες διατάσεις και να υποβάλλει τα νεύρα μας και εμείς τα δικά του, τον ευχαριστώ...
Χρόνια καλά κι όσο γίνεται ανώδυνα κύριε Φτωχόπουλε.
Χρίστος Πέτρου
