ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΎΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΊΝΟΥΝ ΟΙ ΝΈΟΙ
Την 18η Ιουνίου 1964 η κυρία που βλέπετε ....η αδερφή μου η Ελευθερία έπεσε αιμόφυρτη βαριά πληγωμένη από Τουρκικό βλήμα όλμου στο κεφάλι μπροστά στά μάτια των τριών ανήλικων αδερφιών και της μάνας μας της Μεταξούλλας, καθώς και αριθμού άλλων γυναικοπαίδων που κατέφυγαν στο σπίτι της την μέρα εκείνη.
Οι οβίδες σφύριζαν δαιμονισμένα από παντού .
Τα παιδιά έντρομα και πανικόβλητα μπροστά στο σκηνικό εκείνο της κόλασης της μάχης, φώναζα....έκλαιγαν...με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο παιδικό τους προσωπάκι!
Η μάνα μας μαζί με την αξέχαστη Παρθενώπη του Κυριάκου περιέθαλπταν πρόχειρα την ώρα εκείνη ένα βαριά τραυματιμένο μαχητή, με ότι είχαν στην διάθεση τους....οι γιαγιάδες έκαναν τάματα και προσευχές.....οι Τούρκοι σε απόσταση αναπνοής προσέγγισαν το πρώτο σπίτι του χωριού ενώ έβαλαν φωτιά γύρω γύρω να μας κάψουν ζωντανούς .Το χωριό φλεγόνταν απο παντού. Η φωτιά είχε ήδη φθάσει στο μικρό μας εκκλησάκι, τον Άγιο Γεώργιο.
Χωρίς δεύτερη σκέψη η ατρόμητη μητέρα βλέποντας το κοριτσάκι να κολυμπά σε λίμνη αίματος αψηφόντας κάθε κίνδυνο βγήκε στο δρόμο μέσα σε μια κόλαση διασταυρούμενων πυρών κατευθυνόμενη με ματωμένα ρούχα στην άλλη άκρη του χωριού που βρισκόταν ο ασύρματο ώστε να ειδοποιηθεί ο Ερυθρός Σταύρος να σώσει το κοριτσάκι της.
Στο χειρισμό ασυρματου ευρίσκετο ο νεαρός δάσκαλος του χωριού Γεώργιος Λούκα που απεγνωσμένα καλούσε βοήθεια αφού το χωριό ηταν πολιορκημένο απο παντού, χωρίς κανένα σημείο διαφυγής.
Την ημέρα εκείνη ο πατέρας της Ελευθερίας Ευαγόρας Διονυσίου ευρισκόταν στα υψώματα του χωριού μαζί με 17 άλλους ηρωικούς μαχητές συγχωριανούς του δίνοντας όλοι μαζί την μάχη των μαχών !
Η άμυνα του χωριού αποτελείτο από τρεις υποομάδες
Α. Ομάδα Ευαγόρα Διονυσίου
(Αρχηγός και Συντονιστής Οπλοφόρων Ομάδων Μοσφιλιού)
Β. Ομάδα Πρόδρομου Αχιλλέως
Γ. Ομάδα Θεοχάρη Νεοφύτου.
Το χωριό βαλλώταν από όλες τες κατευθύνσεις καθότι ευρίσκετο για 7 μήνες πολιορκημένο από τα πέριξ 6 τουρκικά χωριά (λινοβάμβακες).Τα πυρομαχικά ελάχιστα,τα τρόφιμα τελείωσαν από καιρό ,τα παιδιά χωρίς φάρμακα και γάλα. Οι γυναίκες οργανώθηκαν και συστρατεύθηκαν μαζί και με τα παιδιά στον αγώνα.
Η Ελληνική ψυχή τεράστια ....το θάρρος και η παλληκάρια ασύλληπτη !
Σαν άλλοι Σουλιώτες και Σουλλιώτησσες έγραψαν την δική τους λαμπρή ιστορία....!
Ακολούθησαν σκηνές απερίγραπτου ηρωισμού μιας άλλης εποχής!
Το Μοσφίλι δεν προσκύνησε και δεν τουρκοπατήθηκε ποτέ!
Όσο για την μικρή ηρωίδα μας κυρία Ελευθερία ζει σήμερα περήφανη και αξιοπρεπής κάπου στην Λευκωσία μαζί με τα 4 εγγονάκια της διδάσκοντας τα και μεταλαμπαδεύοντας τους τα δικά της Ελληνοχριστιανικά ιδανικά !
Είναι το ίδιο κοριτσάκι που ένα βράδυ το 1957 ενώ βρισκόταν ακόμα στη 8 μηνών κοιλιά της μάνας της το λόγχιζαν οι Εγγλέζοι όταν συνέλαβαν τον μυημένο στην Ε.Ο.Κ.Α πατέρα της και τον έσερναν στα βασανιστήρια απειλώντας την να ομολογήσει ότι μυστικά γνώριζε από τον σύζυγο της σχετικά με τον αγώνα!
Η γερακίνα η Μεταξούλλα στάθηκε όρθια και ακλόνητη ....χωρίς να πάρουν ούτε λέξη από το στόμα της!
Για την ιστορία θέλω να αναφέρω πως η μάνα μας η Μεταξουλλα την ημέρα εκείνη κράταγε και γυρόφερνε νευρικά στο χέρι της ένα περίστροφο. Αργότερα μάθαμε πως της το άφησε ο πατέρας με οδηγίες αν οι Τούρκοι πλησιάσουν το σπίτι να μας σκοτώσει και μετά να σκοτωθεί και η ίδια και αυτό και θα έπραττε. Έμαθα επίσης αργότερα από την εξαδέλφη μου Νίκη Γαβριήλ πως παρόμοιες οδηγίες είχαν και άλλες γυναίκες του χωριού μαζί και η δική της μητέρα η συχγωρεμένη η Κυριακού.
Νέοι γέροι και παιδιά ρίχτηκαν τις μέρες εκείνες στην φωτιά για τη σωτηρία του χωριού. Είναι αδύνατον σε αυτό το μικρό απόσπασμα να γίνει ονομαστική μνεία σε όλους. Δύσκολο όμως να παραλείψω το όνομα ενός μικρού μαχητή του 17 χρόνου τότε Σόλωνα Αχιλλέα που συνδέθηκε με απαράμιλλο θάρρος και με το δικό του τρόπο με την ιστορία του Μοσφιλιού.
Και τέλος έχω χρέος να αναφέρω πως ενας νεαρός τότε εύελπις εγκατέλειψε την στρατιωτική σχολή του και ήρθε κρυφά στην περιοχή για να πάρει μέρος στον αγώνα μας.
Αποτελεί ιεροσυλία και είναι ανεπίτρεπτη η οιαδήποτε αναφορά στην Ιστορία του Μοσφιλιού χωρίς μνεία στο θρύλο ΔΙΑΚΟ!
Αυτός ο νέος μας ενέπνεε, μας εμψύχωνε και μας φώτιζε το δρόμο μας με το ακέραιο του χαρακτήρα του την ανδρειωσύνη και το θάρρος του και την απαράμιλλη Ελληνική παλληκαριά του.Του χρωστάμε πολλά!
ΜΗΧΑΛΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΛΕ - ΔΙΑΚΟ
οι Μοσφιλιώτες ευγνωμονούντες εσαεί!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΜΟΣΦΙΛΙ!
( Απόσπασμα απο το ανέκδοτο βιβλίο μου
" Πολεμικοί Παιάνες στα διάσελα του Μοσφιλιού "
