Χαράς Ευαγγέλια! Υπογράφτηκε Κοινή Διακήρυξη Φιλίας, ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, για συνεργασία και καλή γειτονία. Η οποία διακήρυξη, παρόλο που δεν είναι δεσμευτική, όπως γράφουν τα ΜΜΕ και σχολιάζουν οι κυβερνητικές πηγές των Αθηνών, είναι «ιδιαίτερα σημαντικό κείμενο, καθώς είναι η πρώτη φορά που Ελλάδα και Τουρκία – με τις υπογραφές του Πρωθυπουργού της Ελλάδας και του Προέδρου της Τουρκίας δεσμεύονται σε σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας και σε “ήρεμα νερά”».
Φυσικά, χαιρόμαστε, που έγινε ένα βήμα συνεννόησης, μπας και δημιουργηθεί θετικό κλίμα και τερματιστεί επιτέλους η επικίνδυνη ένταση, αλλά μοιάζει περισσότερο με ανέκδοτο η εξέλιξη παρά με θετικό βήμα. Λες και η Αθήνα ζει σε ροζ συννεφάκι και δεν αντιλαμβάνεται ότι για ακόμα μια φορά την χρησιμοποιεί ο σουλτάνος γιατί τον βολεύει προς στιγμή να αλλάξει τακτική απέναντι στην Ελλάδα. Είναι λόγω της κρίσης που ο ίδιος δημιουργούσε τα προηγούμενα χρόνια, με απειλές και προκλήσεις («Προειδοποιούμε ξανά την Ελλάδα να μείνει μακριά από όνειρα που θα την κάνουν να μετανιώσει»), που δυσκολεύεται να πάρει «δώρα» από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αεροπλάνα από τις ΗΠΑ.
Μήπως, άλλαξε τώρα την φασιστική επεκτατική πολιτική του ο Γκρίζος Λύκος κι έγινε αρνάκι, επειδή δήλωσε ξαφνικά «Κυριάκο, φίλε μου», όταν μέχρι πρόσφατα έλεγε «για μένα δεν υπάρχει κανένας με το όνομα Μητσοτάκης», μιλώντας με τον πιο προσβλητικό τρόπο για τον Έλληνα Πρωθυπουργό ή κατηγορούσε την Ελλάδα ότι πνίγει μετανάστες στη Μεσόγειο; Ή, μήπως, θα αλλάξει πολιτική επειδή θα υπογράψει μια συμβολική Κοινή Διακήρυξη Φιλίας όταν ούτε τις Συνθήκες της Λωζάνης δεν αναγνωρίζει πια;
Η φιλία και η καλή γειτονία από που εξαρτάται; Από το να σταματήσει η Ελλάδα να έχει βλέψεις στο έδαφος της Τουρκίας; Μα, είναι μόνο η Τουρκία που έχει βλέψεις στην ελληνική επικράτεια. Τις ακύρωσε ο Ερντογάν τις βλέψεις του; Δεσμεύεται η Τουρκία, λέει η Διακήρυξη, στην επίλυση με φιλικό τρόπο όποιας διαφωνίας προκύψει, αλλά επίσης, «η Διακήρυξη δεν αναιρεί τις νομικές θέσεις των δύο χωρών». Ακριβώς.
Διότι, όταν ο Ερντογάν καλεί την Ελλάδα, για παράδειγμα, να σταματήσει να εξοπλίζει τα νησιά (απειλώντας: «δεν αστειεύομαι, μιλάω σοβαρά» – 9/6/2022), θεωρεί ότι αυτό είναι νομική θέση. Τι να την κάνετε την Διακήρυξη, ω Αθηναίοι νέας τάξεως, όταν οι απειλές και οι κρίσεις, που θέλετε δικαίως να τερματιστούν, βασίζονται μόνο στην ισλαμοφασιστική λογική του σουλτάνου και σε καμιά κοινή λογική ή νομική του Διεθνούς Δικαίου;
Τόσο μυαλό οι Έλληνες και να μην αντιλαμβάνονται ότι για μια ακόμα φορά τους χρησιμοποιεί για να κερδίσει άλλα (από τον δυτικό κόσμο), άσχετα με την ειρήνη και την καλή γειτονία των δυο χωρών! Αν υπήρχε περιθώριο μιας νέας υποσχόμενης σελίδας, δεν θα είχε το θράσος, μόλις πριν λίγες μέρες με αφορμή τη Γάζα, να ανοίγει κι άλλο τα σύνορα της καρδιάς του για να περιλάβει και τη Θεσσαλονίκη!
Ένα σταθμό έκανε ο άνθρωπος και σύντομα θα επανέλθει σε αυτό που ξέρει. Να διεκδικεί εδάφη, ΑΟΖ, τουρκικές μειονότητες και ρόλο ηγέτη στον ισλαμικό κόσμο με το ένα πόδι στη Δύση. Και η Αθήνα τον εξυπηρετεί, ελπίζοντας πάντα χωρίς καμία βάση. Το ίδιο έκανε και τον Δεκέμβριο του 2017. Όταν ο Ερντογάν ήταν στρυμωγμένος, καθώς η Δύση παρακολουθούσε τι έκανε μετά το πραξικόπημα του 2016 (συλλήψεις κι εξαφανίσεις αντικαθεστωτικών, κλείσιμο ΜΜΕ, αντιδημοκρατικές απαγορεύσεις, φυλακίσεις Κούρδων ακόμα και βουλευτών κ.α.), η Αθήνα φρόντισε να τον ξελασπώσει οργανώνοντας και τότε μια «επίσημη επίσκεψη» (φιλίας και καλής γειτονίας) του δικτάτορα με τις επεκτατικές βλέψεις.
Τόσο πολύ είχαν ανάγκη τον Ερντογάν οι Αθηναίοι του Κολωνακίου, που τότε όταν ετοίμαζαν το πρόγραμμα της επίσκεψης τους έβαλε όρο να μην συμπεριλαμβάνεται το Κυπριακό στις συνομιλίες τους και το δέχτηκαν. Για χτες, δεν ξέρουμε ακόμα, αλλά το ίδιο θα έγινε αν κρίνουμε από τις δηλώσεις. Συμφώνησαν να πουν δημοσίως από μια ατάκα για το Κυπριακό. Ο ένας είπε ότι ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση από τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών», ο άλλος είπε για «λύση με βάση τις πραγματικότητες» και συνέχισαν τον ευτυχές γεγονός της Διακήρυξης. Και τελείωσε εκεί η ιστορία. Η ιστορία της Κύπρου.
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
