“Κάθουμαι στο μικρό περιβολάκι μας με τα λίγα δενδράκια και με τα ταπεινά λουλούδια. Ξεκουράζουμαι κ’ ειρηνεύει η ψυχή μου. Τούτο το μικρό κηπάριο είναι για μένα ο Κήπος της Εδέμ.
Ο αγέρας μοσχοβολά, κι ο νούς μου ταξιδεύει. Ταξιδεύει εδώ κι εκεί, μα περισσότερο βυθίζεται μέσα μου, εκεί που αναβρύζει το μυστικό νερό, εκεί που βρίσκονται “τα ριζώματα” του κόσμου. Ευχαριστώ τον Θεό που βρέθηκε αυτό το καταφύγιο. Νοιώθω μεγάλη ευτυχία που είμαι μοναχιασμένος, που, εδώ που κάθουμαι, δεν με ξέρει κανένας, δεν με θυμάται κανένας. Ανατριχιάζω συλλογιζόμενος την ανεμοζάλη που τη λένε ζωή οι όμοιοί μου, κοινωνική ζωή, ζούγκλα γεμάτη σκορπιούς, φίδια κάι λύκους. Αναπαύομαι μοναχά με δυό-τρεις ανθρώπους απλούς και καλοκάγαθους, που έχουνε αγάπη μέσα τους και ειρήνη στην καρδιά τους. Δεν θέλω μήτε θαυμασμούς, μήτε δόξες, μηδέ άλλες τέτοιες συμφορές. Θέλω να είμαι ξεχασμένος και ασήμαντος. Ω λησμονιά, τι μπάλσαμο χύνεις στην ψυχή μου!“
+κυρ Φώτης Κόντογλου
