«Η αρετή δεν κρύβεται, όσο και να θέλει κανείς, όπως ο ήλιος δεν κρύβεται απ’ το κόσκινο, γιατί απ’ τις τρυπούλες θα περάσουν ακτίνες αρκετές.»
Πίσω απ’ τα γεγονότα η Κόνιτσα προβάλλει σαν ένα όμορφο και ζεστό σκηνικό, όπως στο εξώφυλλο του βιβλίου το πέτρινο γεφύρι προβάλλει πίσω απ’ τη μορφή του Αγίου. Κατά κάποιον τρόπο θα ‘χει για πάντα αυτό το προνόμιο. Η Κόνιτσα θα ‘ναι κομμάτι του επίγειου πλαισίου του.
Ίσως να έχουν γραφεί ήδη πολλά βιβλία για τον Άγιο Παΐσιο. Καθένα από αυτά έχει τη θέση του και παρέχει την ωφέλειά του.
Ωστόσο, το βιβλίο αυτό που, όπως η συγγραφέας ομολογεί στον πρόλογο υπήρξε πρωτοβουλία του Δήμου Κόνιτσας σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, έρχεται να επικεντρώσει στα παιδικά και νεανικά χρόνια του Αγίου, αυτά που έζησε στην Κόνιτσα και αποτελούν τη μισή επίγεια ζωή του. Η συγγραφέας προσπάθησε να προσεγγίσει τον Άγιο ως πρόσωπο που ζυμώθηκε με τα δεδομένα και τα προβλήματα της σύγχρονης εποχής και κατόρθωσε με τη βιωτή του να καταστήσει ολοφάνερο ότι το Ευαγγέλιο είναι εφαρμοστέο, εφαρμόσιμο κι εφαρμοσμένο. Δηλαδή, δόθηκε για να εφαρμοστεί, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί και έχει ήδη εφαρμοστεί.
Ο αναγνώστης ας μη βιαστεί να εκλάβει αυτό το πόνημα ως βιογραφία μισή. Το υπόλοιπο του βίου του είναι ασφαλώς πλουσιότερο, ένα ξεχείλισμα της πλούσιας Θείας Χάριτος. Δεν ωφελεί, όμως, μια προσέγγιση που γίνεται από χοϊκή περιέργεια και διψά για «σημεία». Όπως έλεγε ο ίδιος, αυτά ας τα ομολογήσουν όσοι τα ζήσανε. Για το λόγο αυτό, το βιβλίο πολύ απέχει από το να αποτελεί απαρίθμηση των θαυμάτων ή των προφητειών του Αγίου. Όχι γιατί η συγγραφέας τα αμφισβητεί, αλλά γιατί θεωρεί ότι δεν προσφέρονται για λόγους ψυχαγωγικούς ή απλά γνωσιολογικούς.
Το ερώτημα που ζητά απάντηση σ’ αυτό το βιβλίο είναι, τι έκανε ο Άγιος για να αποκτήσει τόση παρρησία προς τον Θεό, ώστε η ευχή του να «τρυπάει και το λιθάρι». Η πίστη δεν είναι θεωρία, είναι πρακτική, τρόπος ζωής. Δεν είναι ιδεολόγημα, είναι βίωμα. Αυτό που οι άγιοι κληροδοτούν δεν είναι έξυπνες και βαθυστόχαστες φράσεις, αλλά βήματα, βήματα μιας συνεπούς πορείας που οδηγεί στον Ουρανό. Αυτός είναι ο στόχος του βιβλίου. Ακολουθώντας τα βήματα του Οσίου Παϊσίου από την αρχή, ένα προς ένα, να ρίξει φως σ’ αυτή την υψοποιό διαδρομή στην οποία καλεί όλους μας, όχι ως θεατές ή οπαδούς, αλλά ως συνοδοιπόρους.
Φιλοδοξία του βιβλίου, αλλά και ουσία του επίγειου βίου είναι να σπάσουμε τα «πήλινα καλούπια» μας. Και γι’ αυτό δεν χρειάζονται θαύματα, αλλά βήματα.
«Αν αφεθείς στην ησυχία και στην σιωπή, μεσ’ στη γαλήνη που τρυπά το παραπέτασμα του φθαρτού κόσμου, θ’ ακούσεις καθαρά αυτά τα βήματα να σε καλούν, να προσκαλούν. Όχι απλά να θαυμάσεις, μα να μιμηθείς, ν’ ακολουθήσεις με συνέπεια τα αγιασμένα του αχνάρια…
Για να κινήσει κανείς δεν χρειάζεται παρά ένα μονάχα βήμα…».
