Μερικές φορές στη ζωή βλέπεις τα κύματα πελώρια, σκοτεινά κι αγριεμένα. Νιώθεις τον άνεμο να σε χτυπάει αλύπητα.
Μα κάνεις υπομονή.
Και προσπαθείς.
Και δεν το βάζεις στα πόδια.
Μετράς μια-μια τις ανάσες σου.
Δέος.…
Και ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως όλα τέλειωσαν για σένα,
συνειδητοποιείς ότι δε βρίσκεσαι πια ανάμεσα στα άγρια κύματα.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάποιο χέρι σε ανέβασε ψηλά σ’έναν φάρο.
Και πια δε φοβάσαι… Μονάχα απολαμβάνεις τη θέα.
Πλέον νιώθεις στέρεος.
Πέρασες μέσα από απίστευτες δυσκολίες.
Έζησες άλλη μια μέρα.
Μυστικά μέσα σου ξέρεις τι έχει συμβεί…
Και κάνεις το σταυρό σου και συνεχίζεις.
