Η πολυδιαφημισμένη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι από μεγαλειώδες υπερθέαμα, που θα έδειχνε το μεγαλείο της Γαλλίας, ήταν μια αήθης, διχαστική, ανιστόρητη, κακόγουστη παράσταση, προσβλητική για τους αθλητές, τους Χριστιανούς, την Ιστορία και την Τέχνη. Όπως ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Alain Fimkielkraut δήλωσε στην εφημερίδα Le Figaro (29/7/2024 σελ. 17): « Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων η γαλλική σοφία έλαμψε δια της απουσίας της», και πρόσθεσε: «Ήταν η χειρότερη, πιο άσεμνη και πιο κονφορμιστική παράσταση ακόμη και από την Eurovision». Ως παράδειγμα της διαστρέβλωσης της Ιστορίας της Γαλλίας ο Γάλλος ακαδημαϊκός ανέφερε πως κατά τους διοργανωτές της τελετής ως το μείζον και πιο ένδοξο γεγονός της μακράς ιστορίας της προβλήθηκε ο αποκεφαλισμός της νεαρής βασίλισσας Αντουανέττας, της οποίας το κομμένο κεφάλι επιδεικνυόταν επί αρκετό χρονικό διάστημα…
Στην τελετή παντελώς έλειψε η κομψότης, η χάρη, η ευγένεια, η ομορφιά. Αυτά όλα, κατά την ιδεολογία των οργανωτών, ανήκουν στο παρελθόν, τώρα είναι η ώρα της καταργήσεως των διακρίσεων γενικώς. Η γαλλική μόδα, η γαλλική μουσική, η γαλλική κουζίνα, ρίφθηκαν στο καλάθι των αχρήστων. Στο Παρίσι επικράτησαν οι εκπρόσωποι των ΛΟΑΤΚΙ, και ό, τι πιο κακόγουστο και εχθρικό προς κάθε τι το παραδοσιακό, ηθικό και σύμφωνο με το πνεύμα και τους κανόνες του Ολυμπισμού.
Ο προκύψας παγκόσμιος σάλος για την κακοποίηση του Μυστικού Δείπνου και την προσβολή των δισεκατομμυρίων Χριστιανών ανάγκασε τον καλλιτεχνικό διευθυντή της τελετής έναρξης Thomas Jolly να δικαιολογηθεί λέγοντας προφανείς ανακρίβειες, όπως ότι δήθεν δεν ήθελε να θίξει τους Χριστιανούς, αλλά να προβάλλει τον θεό Διόνυσο…. Πρόκειται όχι μόνο για ανακρίβεια, αλλά και για διαστρέβλωση της Ιστορίας και της Ελληνικής μυθολογίας, για χάρη της αντιχριστιανικής ιδεολογίας του. Ο Διόνυσος δεν είχε καμία, μα καμία, σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι αγώνες ήσαν αφιερωμένοι στον Ολύμπιο Δία και στον Ηρακλή, το πρότυπο του πανελλήνιου ήρωα, που κατά τον σοφιστή Πρόδικο επέλεξε στη ζωή του τον δύσβατο δρόμο της αρετής και ήταν αποδεκτός από όλες τις Ελληνικές φυλές. Η ανάμνηση και ο σεβασμός σε αυτόν τον ήρωα μπόρεσε και έφερε στην Ολυμπία όλους μαζί τους Έλληνες, με σκοπό να αγωνιστούν φιλικά, ξεχνώντας τις διαφορές τους. Τί σχέση έχει αυτή η λογική και η σκέψη των Κουμπερτέν – Βικέλα με την γεμάτη μίσος και ιδεολογικό φανατισμό τελετή στο Παρίσι; Πού η ενότητα, στην οποία σκοπεύουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όταν θίγεται και λοιδορείται η πίστη δισεκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως;
Δεν ήταν όμως μόνο πως προστέθηκε ο Διόνυσος στους Ολυμπιακούς αγώνες, με τους οποίους ουδεμία σχέση είχε. Ήταν και πως τονίστηκε το στοιχείο της μανίας, της παραφοράς, του ερεθισμού των αισθήσεων, της έξαψης, της βωμολοχίας, της προπέτειας, της αυθάδειας υπό του ιδίου του Διονύσου και των συντρόφων του μαινάδων, βακχίδων, σατύρων και σειληνών. Αλλά ο Διόνυσος δεν είχε μόνο αυτή την πλευρά, της ελευθεριότητας και της απελευθέρωσης των ενστίκτων, όπως παρουσιάστηκε στο Παρίσι. Εξευγενίστηκε από τους Αθηναίους και στα Διονυσιακά, που διοργάνωναν και παρακολουθούσαν, διδάσκονταν ποιήματα – διθύραμβοι και στην συνέχεια οι αθάνατες τραγωδίες των μεγάλων Ελλήνων τραγικών.
Σάλος όμως μέγας ξέσπασε λόγω της χυδαίας παραποίησης του περιφήμου πίνακος του Μυστικού Δείπνου, που φιλοτέχνησε ο μεγαλοφυής Λεονάρντο Ντα Βίντσι (1452-1519). Μέχρι και ο γνωστός για τον αντιχριστιανικό και αντικληρικαλιστικό φανατισμό του, ηγέτης των «Ανυπότακτων Γάλλων» αιρετικός κομμουνιστής Ζαν Λυκ Μελανσόν έκαμε κριτική στο συγκεκριμένο σημείο της τελετής και δήλωσε: «Δεν μου άρεσε ο χλευασμός του Μυστικού Δείπνου του Χριστού με τους Μαθητές Του, που είναι η θεμελίωση του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας για τους Χριστιανούς». Για να δείξει μάλιστα την ιδεολογία του σημείωσε ότι αυτό που είδε δεν το θεωρεί βλασφημία, αλλά διερωτάται ποιος ήταν ο λόγος να προσβληθούν τα δισεκατομμύρια των πιστών χριστιανών, για να συμπληρώσει ότι ανάμεσά τους υπάρχουν πολλοί έντιμοι και γενναίοι πιστοί, που αφανώς και χωρίς να ενοχλούν κανέναν προσφέρουν τη βοήθεια τους στους συνανθρώπους τους για να ζήσουν καλύτερα».
Ο σκηνοθέτης της τελετής έναρξης των Αγώνων Τομά Ζολί δεν προσέβαλε μόνο την πίστη των Χριστιανών. Ο Χριστός είχε ειδοποιήσει τους πιστούς, ότι εάν Εκείνον εμίσησαν και εδίωξαν έτσι θα μισήσουν και θα διώξουν, με ποικίλους τρόπους, και αυτούς. Προσέβαλε και τον μεγαλοφυή Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον οποίο κατά την από το 1515 παραμονή του στη Γαλλία ο βασιλιάς της Φραγκίσκος Α΄ τον αποκάλεσε « Μέγιστο Ζωγράφο, Μηχανικό και Αρχιτέκτονα στον Βασιλέα της Γαλλίας και Τεχνικό του Κράτους της Γαλλίας». Και αυτόν, που ευεργέτησε με το έργο του τους Γάλλους, τον προσέβαλε ο Ζολί με τον χειρότερο τρόπο, διακωμωδώντας και προσβάλλοντας το έργο του… Όταν ακόμη και σήμερα ο Ντα Βίντσι εξακολουθεί να ευεργετεί τη Γαλλία, αφού εκατομμύρια είναι οι επισκέπτες που περνούν από το Μουσείο του Λούβρου για να θαυμάσουν τον περίφημο πίνακά του, της Μόνα Λίζα (Τζοκόντα). Δεν σεβάστηκε ο Ζολί τον Χριστό, δεν σεβάστηκε την Πίστη δισεκατομμυρίων Χριστιανών, δεν σεβάστηκε και τον μεγαλοφυή Λεονάρντο Ντα Βίντσι, δημιουργό του έργου.
Άλλα ανοσιουργήματα κατά την τελετή έναρξης
Η προσβολή της πίστης των Χριστιανών στην τελετή έναρξης των αγώνων έγινε από τους οργανωτές γιατί τους έπαιρνε. Φυσικά δεν προσέβαλαν τον Μωάμεθ, γιατί ήξεραν τί τους περίμενε, ούτε περιγέλασαν την πίστη των Ισραηλιτών, για να μην κατηγορηθούν ως αντισημίτες… Όμως έκαμαν και άλλα ανοσιουργήματα, που αφορούσαν τους ίδιους τους αγώνες. Η τελετή έναρξης πέραν του φαντασμαγορικού στοιχείου έχει και έναν τελετουργικό χαρακτήρα, που έχει το νόημα του.
Η τελετή έναρξης από της ενάρξεώς τους έως και το Τόκιο , γινόταν εντός του Σταδίου, όπου διεξάγονται οι αγώνες στίβου, οι παλαιότεροι και ευγενέστεροι όλων των άλλων αθλημάτων. Στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες προηγούντο οι σημαιοφόροι και έπονταν συντεταγμένα οι ομάδες της κάθε χώρας και η κάθε ομάδα – και η πιο ολιγομελής - διακρινόταν από την πίσω και μπροστά ευρισκόμενη. Αθλητές και συνοδοί πήγαιναν με βηματισμό και έκαμαν τον γύρο του σταδίου. Έτσι επί ώρα οι αθλητές είχαν επαφή με τις χιλιάδες των φιλάθλων. Μετά την λήξη της παρέλασης ακολουθούσαν οι επάρσεις των σημαιών των Ολυμπιακών Αγώνων, της οργανώτριας χώρας και της Ελληνικής, ως χώρας που ήταν η εμπνεύστρια των αγώνων. Στη συνέχεια ερμηνευόταν ο Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων, σε ποίηση Παλαμά και μουσική Σαμάρα, και παίζονταν οι εθνικοί ύμνοι της διοργανώτριας χώρας και της Ελλάδος. Μετά εισερχόταν στο Στάδιο η ολυμπιακή φλόγα, της οποίας η αφή γίνεται στην αρχαία Ολυμπία και αφού γινόταν το άναμμα της σε κεντρικό σημείο του Σταδίου – όπου έμενε αναμμένη έως το τέλος των αγώνων - λέγονταν οι λόγοι από τους επισήμους, δινόταν ο όρκος αθλητών και κριτών ενώπιον όλων όσοι συμμετείχαν στην παρέλαση και ακολουθούσε η κήρυξη της έναρξης των αγώνων.
Τί έγινε στο Παρίσι; Οι αθλητές της κάθε χώρας ήσαν επιβάτες ποταμοπλοίου μπερδεμένοι. Ο σημαιοφόρος δεν ξεχώριζε, αφού ήταν ένας εκ των επιβατών. Πολλές ολιγομελείς ομάδες ήσαν και τρεις πάνω σε ένα πλοίο, με συνέπεια δύσκολα να ξεχωρίζουν μεταξύ τους και όχι μόνο οι θεατές αλλά και όσοι περιέγραφαν την τελετή να μην προλαβαίνουν να δουν περί ποίων ομάδων επρόκειτο… Τα ποταμόπλοια πήγαιναν με κάποια ταχύτητα, ώστε οι φίλαθλοι να μην έχουν τον καιρό να απολαύσουν και φωτογραφήσουν τους αθλητές. Είπαν οι διοργανωτές ότι έκαμαν την τελετή μέσα στην πόλη και κατά μήκος του Σηκουάνα, γιατί έτσι αντί 80.000 θεατών στο στάδιο θα έβλεπαν την τελετή 320.000. Επρόκειτο περί μεγάλου φιάσκου. Στο στάδιο και οι 80.000 θα απολάμβαναν ζωντανά το θέαμα, ενώ στο Παρίσι δεν είδαν παρά μόνο κάποιοι τυχεροί, ή αυτοί που πλήρωσαν ηγεμονικά ποσά για να δουν ζωντανά κομμάτια της τελετής, όπως τα μουσικά συγκροτήματα και τα άλλα δρώμενα, έστω αυτά τα κακόγουστα. Ύστερα τί γελοιοποίηση ήταν αυτή της ανάμιξης της μουσικής της Προεδρικής φρουράς με εκείνον τον απίθανο τύπο…
Στην τελετή ακούστηκε μόνο ο Ολυμπιακός Ύμνος – στα ελληνικά - και όχι ο Γαλλικός και ο Ελληνικός. Τον όρκο για το καλώς αγωνίζεσθαι εδιάβασαν ανόρεκτα οι εκπρόσωποι των αθλητών. Δεν διαβάστηκε ο όρκος των κριτών, για την ορθή και χωρίς επηρεασμούς κρίση τους. Η ορκωμοσία των αθλητών έγινε παρουσία κάποιων – λίγων καταχωμένων υπό την εξέδρα αθλητών….
Η φλόγα μεταφέρθηκε από βετεράνο ποδοσφαιριστή με κουστούμι σε ένα – τελευταίο - ζευγάρι αθλητών, οι οποίοι δεν άναψαν κάπου την ολυμπιακή φλόγα, αλλά πλησίασαν ένα αερόστατο και εκεί έγινε ένα νέφος πορτοκαλί, μίγμα όπως εγράφη, υδρατμών, φλόγας και τεχνητού φωτός και το αερόστατο ανέβηκε μερικά μέτρα, χωρίς να καταλάβει κανείς, ούτε ο Μεγκρέ, πού ήταν τελικά η φλόγα και πού πήγε…
Τέλος όλα είχαν ως σημείο αναφοράς τον πύργο του Άιφελ, ένα τεχνολογικό επίτευγμα. Όμως η Γαλλία ανέπτυξε και τις επιστήμες και τις τέχνες, και τα γράμματα. Όλα αυτά πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων.
Σε συμπέρασμα, πολλά έγιναν στην πλατεία του Αούστερλιτς, για να θυμίζουν τη μεγάλη εκεί νίκη του Ναπολέοντα. Όμως στην ουσία η όλη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα Βατερλό για τη σημερινή Γαλλία.
Τελειώνοντας σημειώνεται η αιδήμων σιγή των «προοδευτικών κύκλων» της Αριστεράς, της Αριστεράς της Δεξιάς, και όλων όσοι εν Ελλάδι ανήκουν στους οπαδούς του γουοκισμού για τα όσα συνέβησαν στο Παρίσι κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Σημείωση: Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν τα βιβλία:
- Ιωάννη Μουρατίδη «Ιστορία φυσικής αγωγής», Εκδόσεις Κ. Χριστοδουλίδη, Θεσσαλονίκη, 1990.
- Σωτήρη Γ. Γιατσή «Ιστορία της άθλησης και των αγώνων στον ελληνικό κόσμο κατά τους Ελληνορωμαϊκούς, τους Βυζαντινούς και τους Νεότερους χρόνους», Εκδ. Δεύτερη, Θεσσαλονίκη 2000.
- Maria Constantino “Leonardo, Artist, Inventor, and Scientist”, Magna Books, Leicester, 1993.
- Leonardo Drawings – 60 Works by Leonardo Da Vinci, Dover Publications, New York, 1980
- Αλεξάνδρου Ραγκαβή «Λεξικόν της Ελληνικής αρχαιολογίας», Εκδ. Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1888, Επανεκδ. Επικαιρότητα ο.ε.
