Λάμπρος Βέικος: Γράμμα στον Κιουταχή
Ο Δημήτρης Φωτιάδης στο έργο του «Η Επανάσταση του ’21», σημειώνει: Τίμησε το Σούλι απ’ όπου καταγόταν. Πολέμησε παλικαρίσια τόσο σ’ αυτό όσο κι έπειτα σ’ όλον τον εθνεγερτικό αγώνα. Έμεινε περίφημο το γράμμα που έστειλε από το πολιορκημένο από τον Κιουταχή Μεσολόγγι στον Ταΐραγα.
Ενδοξότατε Ταΐραγα,
Ημείς είμεθα φίλοι, και η περίστασις της θρησκείας το έφερε να πολεμήσωμεν, όμως πάντοτε η φιλία μας ας τρέχη. Φίλε μου, βλέπω όπου έχεις δύο φοραίς οπού ήλθες εις αντάμωσιν δια να μεσιτεύσης να παραδοθή το Μεσολόγγι, ακόμη βλέπω οπού ο Ρούμελης μας ζητεί δυο ντάπιαις δια να βάλη ανθρώπους του.
Ηξεύρετε πολλά καλά ότι τον Θεόν τον έχομεν μαζή, και η ελπίδα μας κρέμαται από εκεί, όθεν ως φίλον, σε αφίνω να στοχασθής ότι ένα Κάστρον με τζεμπιχανέδες, με ζαϊρέν, με νερά και καθεξής όλα τα χρειαζούμενα, εις αυτόν τον καιρόν και ημείς εδώ μέσα, να το παραδώσωμεν, θα έχομεν πρώτον την συνείδησιν του Θεού, και δεύτερον την κατηγορίαν όλου του κόσμου, και ξεχωριστά εσένα τον φίλον μας, οπού εις αυτόν είμεθα βέβαιοι ότι όχι μόνον δεν θα εύρομεν εις το έξης τόπον να ζήσωμεν, παρά ούτε δια το όνομά μας θα ερώτηση κανένας, τόσον μισητοί θα είμεσθεν, όσον από τον Θεόν, τόσον και από την ανθρωπότητα, μπιλέμ, και από τούς ιδίους εδικούς μας και φίλους μας όθεν τω Ρούμελη χώρισέ του το παστρικά καθώς μας γνωρίζεις, ότι να ηξεύρη καλά χωρίς να κάμη γιουρούσι να εμβή με το σπαθί του Μεσολόγγι δεν πέρνει.
Ταύτα και μένω
ο φίλος σου Λάμπρος Βέΐκος
1825 Ιουλίου 20 Μεσολόγγιον
Προς τούτοις λάβε και τέσσαρες μποτίλιαις ρούμι να ταις δώσης τους μπαϊρακτάριδές σου όταν θα κάμουν γιουρούσι.
* * * *
Ο Βέικος πήρε μέρος στην εκστρατεία του Καραϊσκάκη στη Ρούμελη και σκοτώθηκε στη μάχη του Ανάλατου. Παρ’ όλο που είχε προβλέψει τη συμφορά που θ’ ακολουθούσε την παράφρονη εκστρατεία του Κόχραν και του Τσώρτς, δεν καταδέχτηκε να οπισθοχωρήσει.
Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη, οι ξένοι αρχηγοί του στρατού και του στόλου επιμένουν να γίνει η επίθεση στην Καστέλλα. Ο ήρωας του Μεσολογγίου Λάμπρος Βέικος καταλαβαίνει την καταστροφή που περιμένει τον ελληνικό στρατό και λέει:
– Αδέρφια, εμείς πάντοτε δείξαμε πως το θάνατο δεν τον φοβόμαστε. Μα σήμερα βλέπω πως η αστοχασιά θα μας φάει.
Βγάζει απ’ το σελάχι του τ’ ασημένια άρματα του και τα δίνει στον ψυχογιό του.
-«Πάρτα αυτά και τράβα πίσω να τα πας στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, να οικονομήσουν για λίγο καιρό τροφή».
Κι αυτός ρίχτηκε στη μάχη του Ανάλατου και δεν ξαναγύρισε. Ήταν Απρίλης του 1827.
* * * *
ΠΗΓΕΣ
1. Ο Σουλιώτης ήρωας του 1821 Λάμπρος Βέικος.
http://www.orp.gr/wordpress/?p=18692
2. Βέικος Λάμπρος (; – 1827)
https://argolikivivliothiki.gr/2012/06/25/veikos-lampros/
