Ἀμύητοι, ἄπιστοι, ἀκατάνυχτοι, εἴμαστε οἱ πιὸ πολλοὶ σήμερα, τώρα ποὺ ἔπρεπε νὰ προσπέσουμε μὲ δάκρυα καυτερὰ στὴν Παναγία καὶ νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸ Θεόδωρο Δούκα τὸ Λάσκαρη, ποὺ σύνθεσε μὲ συντριμμένη καρδιὰ τὸν παρακλητικὸ κανόνα: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε».
«Σὰν τὰ μελίσσια ποὺ τριγυρίζουνε γύρω στὴν κερήθρα, ἔτσι κʼ ἐμένα μὲ ζώσανε οἱ ζαλάδες τῆς ζωῆς καὶ πέσανε ἀπάνω στὴν καρδιά μου καὶ τὴν κατατρυπᾶνε μὲ τὶς φαρμακερὲς σαγίτες τους. Ἄμποτε, Παναγiα μου, νὰ σὲ βρῶ βοηθό νὰ μὲ γλυτώσεις ἀπὸ τὰ βάσανα».
Γυρεύουμε βoήθεια ἀπὸ τὸ κάθε τί,
παρεκτῶς ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἀλλὰ τί βοήθεια μποροῦνε νὰ δώσουνε στὸν ἄνθρωπο τὰ εἴδωλα τὰ λεγόμενα «ἐπιστήμη» καὶ «τέχνη»;
Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ ἀναχωρητὴς λέγει:
«Σʼ ὅλους τούς δρόμους ποὺ πορεύονται oἱ ἄνθρωποι σὲ τοῦτον τὸν κόσμο δὲv βρίσκουνε σὲ κανένα τὴν εἰρήνη, ὡς ποὺ vά σιμώσουμε στὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ».
Μὰ ἀλλοίμονο!
Οἱ πιὸ πολλοὶ ἄv θρωποι εἶναι «οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα» ὅπως λέγει ὁ Παῦ λος.
Ὅποιος δὲν ἔχει τὴν πίστη μέσα στὴν καρδιά του, τί ελπίδα μπορεῖ νάχει;
Ὅπου νʼ ἀκουμπήσει ὅλα εἶναι σάπια.
Γιʼ αὐτὸ κιʼ ὁ ὑμνογράφος ποὺ εἴπαμε, λέγει στὴν Παναγία:
«Ἀπορήσας ἐκ πάντων, ὀδυνηρῶς κράζω σοι. Πρόφθασον, θερμὴ προστασία, καὶ τὴν βοήθειαν δὸς μοι τῷ δούλῳ σου τῷ ταπεινῷ καὶ ἀθλίῳ».
«Ὅλα, λέγει τὰ δοκίμασα, μὰ κανένα πράγμα δὲ μπόρεσε νά μὲ ξαλαφρώσει.
Γιὰ τοῦτο φωνάζω Ἐσένα μὲ θρῆνο πικρόν, καὶ λέγω:
Πρόφτασε καὶ δῶσε τὴ βοήθειά σου σὲ μένα τὸν ταπεινὸ κιʼ ἄθλιο δοῦλο σου»."
+κύρ Φώτης Κόντογλου
