όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό;
Πετούν αργά-αργά,
πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται,
κάνουν λίγο να απομακρυνθούν
και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον
και ακουμπάνε τις φτερούγες τους.
Πετούν ανέμελα… Νωχελικά… Σίγουρα…
Σα να ‘ναι δικός τους ο ουρανός.
Και είναι δικός τους ο ουρανός.
Αμφιβάλλεις;
Κι εμάς είναι δικός μας ο ουρανός…”
Αλκυόνη Παπαδάκη
