Η 6η Αυγούστου, δεν μοιάζει με καμία από αυτές που έζησε ως ορόσημα ο πλανήτης, τουλάχιστον από τα όσα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Μια τέτοια μέρα το 1945, όλα άλλαξαν. Η ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, θα μας στοιχειώνει ως ανθρώπινο είδος και θα μας τρομάζει ως απειλή για το μέλλον μας.
Μια λάμψη και χάθηκαν σε ένα δευτερόλεπτο πάνω από 100.000 ζωές, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν από τότε σχεδόν 80 χρόνια, η σκέψη εκείνης της καταστροφής, είναι αρκετή για να προκαλέσει δέος, για το πόσο η τεχνολογία του θανάτου προχώρησε μέχρι σήμερα και τι θα μπορούσε να συμβεί το 2024 σε μια αντίστοιχη περίπτωση.
Η 6η Αυγούστου 1945, φαντάζει σαν την ημέρα που άνοιξε η πύλη της κολάσεως και παρά το ότι όλοι το γνωρίζουν, δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση για αλλαγή ρότας, ώστε να αποφευχθεί μια επανάληψη.
Δικαιολογίες θα υπάρχουν πάντα, όπως θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα τις αμφισβητούν. Δεν μπορεί όμως κανένας να δικαιολογήσει την απώλεια, όσων χαρακτηριστικών μας κατατάσσουν στο ανθρώπινο είδος.
Θα έλεγε κάποιος, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, πως οι άνθρωποι που εξαφανίστηκαν με την έκρηξη της βόμβας που έριξαν οι Αμερικανοί στην Ιαπωνία, ήταν οι «τυχεροί». Υπήρξαν και αυτοί που μέχρι και σήμερα βιώνουν τις συνέπειες εκείνης της απόφασης. Απόφαση, η οποία δεν εξαφάνισε μόνο τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τρεις μέρες αργότερα, αλλά έβαλε στη κυριολεξία το πιστόλι στον κρόταφο όλων μας.
Η Ιαπωνία παραδόθηκε. Ε και; Ήταν νίκη για τις ΗΠΑ ή ήττα όλων μας;
Όταν σήμερα ακούμε, καθημερινώς σχεδόν, απειλές από την Ρωσία για χρήση πυρηνικών, ώστε να διευκολυνθεί η επεκτατική της πολιτική, αντιλαμβανόμαστε πως η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, δεν ήταν ένα καλό σκληρό μάθημα για όλους. Τότε ίσως υπήρχε η δικαιολογία πως «δεν ξέραμε» πλήρως τις συνέπειες. Τώρα γνωρίζουμε και ακόμα και η απειλή κάνει το έγκλημα ακόμα πιο αποτρόπαιο.
Και μέσα σε αυτό τον παραλογισμό, μεγεθύνεται ο αριθμός αυτών που έχουν στα χέρια τους μια τέτοια δυνατότητα ολέθρου. Δεν είναι πια η ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ. Είναι και χώρες που θεωρούν πως ο θάνατος των αντιπάλων τους, θα είναι νίκη, έστω και αν καταστραφούν και οι ίδιες.
Σε έναν τέτοιο παρανοϊκό κόσμο, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, θα φαντάζουν ως λεπτομέρεια, μπροστά σε αυτό που πλέον μπορεί να συμβεί.
typos.com.
