Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσει ένας αέρας
σ’ τού’ν τον τόπον πον καμένος τz̆ι εν θωρεί ποττέ δροσιάν
Για να φέξει καρτερούμεν το φως τz̆ιείνης της μέρας
πο ’ννά φέρει στον καθέναν τz̆ιαι δροσ̆ιάν τz̆ιαι ποσπασ̆ιάν
Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσ̆ιοί μμιάλοι καρτερούμεν
για να μας σφιχταγγαλιάσει τz̆ιαι να νεκραναστηθούμεν
Ξυπνητοί τz̆ιαι τz̆ιοιμισμένοι έν’ για τz̆ιείνην η καρκιά μας
που διπλοφακκά για νά ’ρτει τz̆ιαι να μείνει δα κοντά μας
